After 2 months of my writing hiatus I finally got the courage to sit down and write again. Taray ng entrada akala mo naman ang tindi ng pinagdaanan ni Inday LOL. Simple lang ang naging dahilan ko bakit hindi ako nakakapag sulat kasi busy ako sa nangyayari sa totoong buhay ko na hindi na ako nito nabibigyan ng oras para privately ay makapag isip at makapag sulat. Sa loob ng dalawang buwan na pagkawala ano – ano nga ba ang nangyari sakin? Well una nalipat ako sa department na ayaw ko kasi kailangan ko mag calls huwaw! San ka nga ba ulit nagtatrabaho? Ah “call” center, pangalawa nagpagawa ako ng bahay para makalipat na at tuluyang maging adult, nag apply for a higher post tapos mainterview na – reject, tapos nag apply ulit sa iba naman for training at natanggap. Sobrang daming ganap with so very little time. Saka ko na ieelaborate ang mga realizations ko sa iba pero today gusto ko lang muna mas mag focus sa mga natutunan ko pa as an employee. Bilang isang call center agent I canno...
Sa nagdaang mga holidays ano ba ang pinaka - ayaw nyong kaugalian nating mga Pilipino? Para sakin madami sa Pasko, ewan ko ba kung ako lang or talagang hindi na siya tama. Bato - bato sa langit ang tamaan, edi sapul! Isa - isahin natin: 1. Ang pag-punta lang kila Ninong at Ninang tuwing bagong taon Dati hindi ko masakyan ang idea ng pagbibigay ng pera ng mga Ninong/Ninang sa inaanak pero ng magkaroon nako ng trabaho mas lumawak ang aking pang unawa na hindi lahat ng tao ay may oras para makabili ng regalo sa bata pero hanggang ngayon hindi ko padin masakyan ang ideya na pupunta lang ang inaanak o dadalhin ng magulang sa Godparents nila tuwing pasko na para bang naniningil ng pautang, dadating at sabay aalis, asan naba ang sense ng pagiging second parents sa mga bata? Nakakatakot pala maging Ninang kasi once naisulat kana sa listahan magkakaroon ka ng pang habang buhay na pagkakautang sa bata at maoobliga kang magbayad kada Pasko ganon? Sana naman po dalhin o papuntahin din natin ang at...
Woman shaming is so real! Growing up in our culture everything becomes normal kahit hindi naman dapat. Napakahirap maging babae sa kultura natin kasi you are always not enough or you are always the villain. Magsisimula sya while you are still studying people will start judging at sometimes wala talaga silang filter, I remember being told before "Ikaw eh mabubuntis at di na mag-aaral diba?" imagine hearing that at 14. Tapos kapag working kana at may boyfriend lahat naman sila kukulitin ka kung kelan ka mag-aasawa and worse kapag matagal na kayo ito naman maririnig mo "madami akong kilalang ganyan sobrang tagal di naman sa simbahan natuloy naghiwalay din" or "bakit kaya ayaw ka pakasalan ng boyfriend mo baka may hinahanap pa yan sa iba" oh diba! At kapag kinasal na kayo syempre yung paborito ng lahat "kelan kayo mag-aanak?". Honestly I thought it will all stop kapag may anak nako pero it did not 🥹 after I gave birth to my son the immediate questio...
Comments
Post a Comment