After 2 months of my writing hiatus I finally got the courage to sit down and write again. Taray ng entrada akala mo naman ang tindi ng pinagdaanan ni Inday LOL. Simple lang ang naging dahilan ko bakit hindi ako nakakapag sulat kasi busy ako sa nangyayari sa totoong buhay ko na hindi na ako nito nabibigyan ng oras para privately ay makapag isip at makapag sulat. Sa loob ng dalawang buwan na pagkawala ano – ano nga ba ang nangyari sakin? Well una nalipat ako sa department na ayaw ko kasi kailangan ko mag calls huwaw! San ka nga ba ulit nagtatrabaho? Ah “call” center, pangalawa nagpagawa ako ng bahay para makalipat na at tuluyang maging adult, nag apply for a higher post tapos mainterview na – reject, tapos nag apply ulit sa iba naman for training at natanggap. Sobrang daming ganap with so very little time. Saka ko na ieelaborate ang mga realizations ko sa iba pero today gusto ko lang muna mas mag focus sa mga natutunan ko pa as an employee. Bilang isang call center agent I canno...
Woman shaming is so real! Growing up in our culture everything becomes normal kahit hindi naman dapat. Napakahirap maging babae sa kultura natin kasi you are always not enough or you are always the villain. Magsisimula sya while you are still studying people will start judging at sometimes wala talaga silang filter, I remember being told before "Ikaw eh mabubuntis at di na mag-aaral diba?" imagine hearing that at 14. Tapos kapag working kana at may boyfriend lahat naman sila kukulitin ka kung kelan ka mag-aasawa and worse kapag matagal na kayo ito naman maririnig mo "madami akong kilalang ganyan sobrang tagal di naman sa simbahan natuloy naghiwalay din" or "bakit kaya ayaw ka pakasalan ng boyfriend mo baka may hinahanap pa yan sa iba" oh diba! At kapag kinasal na kayo syempre yung paborito ng lahat "kelan kayo mag-aanak?". Honestly I thought it will all stop kapag may anak nako pero it did not 🥹 after I gave birth to my son the immediate questio...
Last week grabe yung sakit ng ipin ko talagang humingi nako ng gamot apakahirap ngumuya tapos feeling ko matatanggal lahat ng teeth ko 😔 and since wala akong ginagawa ngayon let me share with you ang isa sa pinakamagandang lesson na nabasa ko about pain 💢 "Mahal na mahal kita kahit ang sakit sakit na..." 💔 -Popoy Isa sa mga greatest movie 🎦 line na nadinig ko tagos talaga sa puso wasak na wasak ika nga 😅 feeling mo di lang si Popoy ang na-break pati ikaw nadin e....kapag tayo nasasaktan madalas tinatanong natin paano ba ito? Malalagpasan ko ba to? Kakayanin ko ba ito? Hanggang kelan bako ganto? Tapos kahit ilang buwan na ang lumipas o taon magtataka ka kasi may mga times na maaalala mo tapos yung intensity ng sakit bakit parang ganon padin? Tapos mapapaisip ka kung teka ibig sabihin ba nito is mahal ko pa siya? Or na di ko pa nalilimutan ang mga nangyari? (syempre applicable ito di lang para sa mga heartbroken 💔 wag kayo selfish di lang kayo nasasaktan LOL)...
Comments
Post a Comment